Manifest artystyczny serii „System przeciążony. Proszę nie wyłączać.”

Nie jesteśmy stworzeni do tego, co z nami zrobiono.
Nie nadążamy, choć ciągle biegniemy.
Nie odpoczywamy, tylko ładujemy się jak sprzęt – do pełna, żeby szybciej paść.

Ta seria to pauza.
Zamrożony komunikat błędu.
To „nie teraz” rzucone światu, który nigdy nie pyta „czy jesteś okej?”, tylko „czy masz coś do pokazania?”.

Zatrzymałam bohaterkę na pasach. Na granicy.
Między tym, co „wypada”, a tym, co „już nie da się dłużej udawać”.
Między sensem a systemem.
Między śmiesznością a rozpaczą.

Bo kiedy cały świat staje się farsą, tylko absurd może być uczciwy.

Ta postać nie jest przebrana.
To nie maska. To lustro.
W którym możesz zobaczyć siebie –
gdybyś przestał bać się, że ktoś się zaśmieje.

Bo prawda jest taka:
ona tylko wygląda jak absurd.
Ale może absurd to właśnie rzeczywistość, którą codziennie próbujemy udźwignąć w ciszy.

A jej kolorowa cisza krzyczy głośniej niż wszystkie nasze statusy.