...ta fotografia przywodzi mi na myśl piękną Lady Marion,tajemnicze zakątki sherwoodzkiego lasu i cudowne dźwięki clannadowej muzyki...niesamowita fota! :)
Pracą i znojem stworzono już wielkie dzieła, dziś liczni z nas obserwatorzy; oczekujemy cudu. Wymagając, czegoś, czego sami nie umiemy opisać, ni też uformować w swych umysłach. Jest kilka ponadczasowych prawd: granica sztuki i kiczu na tle wieków zmieniała swoje położenie, tak jak uznany ówcześnie kicz czy ówczesne Dzieło Sztuki, dziś odbieramy jednakowo; ich oszałamiająca, skrajna pozycja, dziś jest nie do określenia. Tzw Vintage pozwala utożsamiać się równomiernie z Królową Brytyjską z lat jej młodości, jak i Londyńską prostytutką (z tego samego okresu). Przykre, że wielu określi oba w/w przykłady za jednakowe. Pokaźna liczba obecnych twórców, zmanieryzowanych swoimi ideałami, będąca w transie tworzenia, nadkłada zbytnio technikę wytwarzania zdjęć nad ich docelową formę i treść. To właśnie jest dzisiejsza fotografia analogowa, czy wielkoformatowa. Podmioty społeczne hodowane na mass-mediach, odrzucając Jole Rutowicz, napawają się sami zachwytem nad wszystkim co nie należy do "Mainstream". "Inaczej znaczy lepiej" nie uważam to za trafne sformułowanie. Osobiście jestem pełen podziwu dla tych "ciekawych" czasów, bełkotu informacyjnego, milionów bezsensownych zdań oraz słów wytrychów. Z ciekawością przyglądam się obecnym "trendom" gdy to w wolnej sztuce panuje Formalizm, a wśród co prymitywniejszych umysłów spotykamy nadinterpretacje. Sporo osób twierdzi, że powyższy Twórca ma "super pomysły na zdjęcia", ja skromnie uważam, że to nie z pomysłem mamy do czynienia, lecz z wykonaniem; gdyż to z nim jedynie, poprzez wzrok, mamy kontakt. Często oglądając różne galerie, czytając komentarze twórców, uświadamiam sobie, iż wielu z nich zaślepionych swoim "tematem" który chcą przekazać, potyka się o własne nogi realizując swą wizje. Ludzie twierdzący, że pierwszy jest tzw "temat" a reszta to, skutki uboczne tego co mają mu służyć są dla mnie niczym skrzypkowie, których zniesmacza dźwięk wydawanych przez ich instrument, zagłuszając czy odwracając uwagę od zgrabności wykonania jakie towarzyszy ich realizacji twórczej; pełni euforii, są gruntowanie przekonani, iż sami są dźwiękiem. Każdy fotograf bardziej czy mniej świadomie posługuję się jedynie walorem estetycznym, gdyż to właśnie on jest przekazem oraz materiałem z którego tworzymy potem dowolne treści. Zdolni czują, inteligentni uczą się, jednak najwięcej z obecnych jedynie podpatruje. Ci trzeci niestety przez swoje ograniczenie operują jedynie symbolami, wytrychami; mnożąc armie idiotów twierdzących, że czerń i biel to barwy sztuki, czy zdjęcie zrobione diapozytywem to dzieło sztuki w którym jest zawarta treść. Na deser jestem zakochany w określeniu "o gustach się nie dyskutuje" kojarzy mi się, ze zdaniem "żaden zawód nie hańbi"; co do pierwszego cytatu nie jestem pewien, lecz co do drugiego, uważam, że z pewnością był dewizą dla marginesu społecznego. Chyba krócej się nie dało, gdyż określenie "podoba mi się" bez kontekstu nie ma najwyraźniej sensu. Prace Frankowskiego nie należą do tych prac, co czyszczą nie przerywając snu, czy powodują odruch wymiotny. Stał się dla mnie jednym z nielicznych twórców którego "przekazy" są dla mnie lekko strawne, lecz też i energetyzujące, nie wymuszają nadinterpretacji, a jeśli już można dopisać do nich treści, z pewnością są subtelne i delikatne oraz co najważniejsze, nie są napędzane tanią sensacją. :)
walczę od dawna z Twoją "nową" kolorystyką i nie mogę się za cholerę przełamać... serio, ale wolał bym zobaczyć bez obróbki. z tego co wiem to inni też tęsknią za "starym" fetishem... pomyśl o tym... jak zawsze z wyrazami szacunku... gbur
